Mijn moeder vond Merel een mooie naam, mijn vader was meer voor Celine. Toen ik geboren werd, noemden ze me Merel. Twee dagen later gingen ze twijfelen en lieten ze mijn zusje van drie jaar oud kiezen. Zij koos voor Celine. Ik ben daar heel blij mee, want Celine past echt bij me.

Vrienden noemen me vaak C. Dat heeft bij sommigen wel eens tot verwarring geleid. Want ik heette toch ‘Suh-liene’? Op die vraag kon ik destijds geen antwoord geven, vooral omdat er geen accenten op mijn naam staan. Daarop ben ik naar mijn ouders gegaan en die vertelde me dat ik ‘See-liene’ heet.

Celine betekent ‘hemels’ of ‘goddelijk’. Dat vind ik niet bij mezelf passen. Ik ben helemaal niet gelovig! Wel heb ik in alles wat ik doe een hoger doel voor ogen. Vroeger met modellenwerk, nu met bodybuilding.

Model werd ik niet zomaar. Ik denk dat ik zo ongeveer alle modellenbureaus in Nederland heb gehad toen ik een jaar of veertien was - het moest en zou lukken. Op een gegeven moment had ik beet en liep ik op de catwalks van Kaapstad, Milaan en Düsseldorf. In die fashionwereld moest je echt een size zero hebben. Op mijn veertiende was dat niet echt een probleem, maar vanaf mijn zestiende kostte het me een stuk meer moeite. Ik werd onvoorzichtig met eten en viel van het ene extreme in het andere. Om zo dun mogelijk te blijven, raakte mijn eetpatroon uit balans. Ook herinner ik me dat er tijdens de fittings van een show van een bekende modeontwerper afkeurend werd gedaan over het feit dat ik aan kickboksen deed. Ik woog 50 kilo maar mijn schouders waren volgens hen net één à twee centimeter te breed.

Op mijn negentiende was ik voor een opdracht in Milaan opnieuw niet dun genoeg. Ik was toen veertien kilo lichter dan ik nu ben en ze zeiden: ‘We kunnen haar ook inzetten voor de plussize collectie’. Ik vind het kwalijk dat is als negentienjarig, skinny model een doelgroep van 30-jarige vrouwen moest aanspreken. Dat was het moment waarop ik mijn ogen opende en stopte met modellenwerk. Vanaf dat moment gooide ik alles om.

Concreet hield dat in dat ik ging sporten voor de lol en niet om dun te blijven. Ik wilde sterk en fit worden. Achteraf kan ik zeggen dat fitness me heel erg heeft geholpen om op een andere manier naar mijn lichaam te kijken. Ik vind het prachtig dat mijn lichaam zo sterk kan zijn. Om die reden accepteer ik mijn lichaam nu ook. Sterker nog: ik vind mezelf mooier als ik me niet aan het voorbereiden ben voor een bodybuildwedstrijd. Dat komt denk ik omdat ik dan meer kracht, vet en sociale bezigheden heb.

Als ik in een wedstrijdvoorbereiding zit, moet ik veel laten. Ik zie mijn vrienden dan nauwelijks, mijn dieet is heel strak en ingecalculeerd en ik sta zes keer per week in de sportschool. De drie weken voor een wedstrijd eet ik zó weinig calorieën, dat ik ook chagrijnig word. Dat komt omdat ik dan onder mijn energiebehoefte eet en dat heeft invloed op alles. In de week voor de wedstrijd train ik al het vocht uit mijn lichaam, waardoor ik zo slap word als een vaatdoek. Het is dus eigenlijk heel knap dat ik op zo’n podium nog kan presteren. Veel mensen vinden daar wel iets van. In die zin win je er op sociaal gebied weinig mee. Voor het geld hoeft je het trouwens ook niet te doen - het kost vooral geld. Bodybuilding is echt iets wat je voor jezelf doet.

Naast mijn gekke hobby, ben ik ook diëtist in het ziekenhuis. Ik zie vooral maag-, darm- en leverpatiënten. Soms komen er ook mensen om esthetische redenen naar me toe. Gek genoeg vind ik dat lastig. Waarom zou je af willen vallen als je een gezond BMI hebt? Bovendien vind ik alle mensen mooi en moeten we niet onderschatten hoe belangrijk vet – de hormoonregelaar - is.