In het jodendom, is Daniël één van de profeten. Door de verwoesting van de Tempel was Daniel gedwongen om te leven in Babylon. Ondanks dat hij in een omgeving leefde waar afgodendienst de norm was, bleef hij trouw aan God. Hij is zelfs in de leeuwenkuil gegooid, omdat hij tot God bleef bidden, terwijl dat verboden was. Op wonderbaarlijke wijze is hij gered. Met dat verhaal kan ik me identificeren: ik leef niet volgens de norm van de omgeving, waarbij veel mensen God op de achtergrond zetten.

Toen ik zeventien was, vertelde mijn scheikundeleraar over moleculen en atomen. Hij zei dat alles bestond uit die twee elementen en er verder niets is. Ik ging erover nadenken en werd depressief van die gedachte. Het zou toch niet zo kunnen zijn dat het enige doel in mijn leven is dat moleculen en atomen blijven voortbestaan?.

Daarom ben ik gaan zoeken naar mijn reden om te leven. Ik onderzocht oosterse religies en meditatie, maar daar vond ik geen bevredigende antwoorden. Bij het jodendom vond ik dat wel. Ik raakte dusdanig geïnteresseerd, dat ik besloot het te gaan studeren. Je kan zeggen dat ik van mijn hobby mijn beroep heb gemaakt. Ik ben nu rabbijn en werk als geestelijk verzorger. Zo help ik allerlei mensen met het vinden van hun taak op deze wereld zodat ze weer vooruit kunnen kijken.

Mijn ouders moesten wel wennen aan dat idee dat ik rabbijn werd. Ze waren Joods, maar niet religieus. Toch respecteerden ze uiteindelijk mijn keuze. Mijn moeder raakte op latere leeftijd ook geïnteresseerd in het jodendom. Daarvoor had ze zich er nooit echt in verdiept. Door de oorlog en het onderduiken hadden mijn ouders weinig Joodse educatie meegekregen. Bovendien zat de angst voor vervolging er nog altijd in. Daarom is mijn tweede naam ook Paul, een niet-Joodse naam. Het idee daarachter was dat als er weer oorlog zou komen, het gemakkelijker voor me zou zijn om onder te duiken. Ik heb die naam nooit gebruikt, het staat alleen in mijn paspoort.

Aan mijn negen kinderen hebben mijn vrouw en ik alleen Joodse namen gegeven. De meeste zijn vernoemd naar bekende rabbijnen, soms raakten we geïnspireerd door wat er in de Thora werd gelezen in de week van hun geboorte. Meisjes krijgen één tot drie dagen na de geboorte een naam, jongens pas na de besnijdenis. Dit is normaal gesproken op de achtste dag. Een paar van mijn zonen konden pas na zes weken besneden worden omdat de lever nog niet helemaal optimaal werkte. Die heetten daarom zes weken lang BZN – Baby Zonder Naam.

Op het moment dat je echt de naam geeft, krijg je een soort van ingeving van boven. De naam die de ouders kiezen, is de naam die bij het kind hoort. Het verbindt de ziel met het lichaam. Volgens de Joodse wet hoor je daarom ook geen bijnaam te geven. Je moet iemand dus altijd bij z'n echte naam noemen.

Het jodendom kent een scala van wetten waar je dag en nacht mee bezig bent. Het heeft betrekking op alles: opstaan, eten, huwelijkswetten, samenleven (seks, red.). We leven niet celibaat maar als een vrouw menstrueert mag je haar niet aanraken tot één week na de menstruatie. Dat is soms best moeilijk, maar ook spannend. Het houdt het huwelijk fris. Elke dag chocolade eten is ook niet lekker.

Naast al die regels ga ik drie keer per dag naar de synagoge om te bidden. Je moet daar echt fysiek heen tenzij het niet anders kan. Dat is soms nog weleens een uitdaging met een meer dan fulltime baan, negen kinderen en vier kleinkinderen. Ik ben daarin mild naar mijn gemeenschap en streng voor mezelf. Dat resoneert weer mooi met mijn naam, waar ook die tegenpool in zit. ‘Dan’ komt van het woord rechtspraak en ‘-El’ is één van Gods namen. Deze naam verwijst naar Gods liefde. ‘Dan’ gaat over hoe ik richting mezelf ben en ‘-El’ voor hoe ik liefde geef aan anderen. Gelukkig krijg ik daarbij veel hulp van boven.