Hoewel ik me altijd Eva heb gevoeld en me ook altijd als Eva voorstel, vind ik het fijner als mensen die dichtbij me staan me Eef noemen. Ik vind Eva zo serieus, Eef voelt veel meer dichtbij. Dat past bij me, want ik maak heel snel contact mensen. In die zin definieert het mijn uitgesproken persoonlijkheid meer. Mijn allerbeste vrienden gaan nog een stapje verder: zij noemen me Evi.

Als ik iets eerder was geboren, zou ik vernoemd worden naar mijn oma Johanna. Mijn vader vond dat ik een naam van mezelf moest krijgen en dat werd dus Eva, met Johanna als tweede naam. Mijn roepnaam stond, net als de namen van mijn zusjes, tot een paar jaar geleden in de Top 10 populairste voornamen. Mijn moeder was daar nogal trots op: ‘Ze zijn nog steeds in de mode!’, zei ze dan. Gek genoeg ken ik bijna geen andere Eva’s.

Mijn achternaam, Eikhout, komt ook veel voor. ‘De Eikhoutjes’, noemen ze ons in Groesbeek - het dorp waar ik vandaan kom. We zijn een bekende familie. Dat komt omdat de opa van mijn vader daar tot de oorlog een kaaskraam had, oude mensen noemen hem nog steeds ‘Dun Kès Kel’ (‘de kaasboer’). Mijn vader en zijn broer waren vroeger beruchte types in het dorp. Dat vind ik mooi. Ik hou wel van uitgesproken en stout.