In het verleden lachte ik het weg als mensen verrast waren bij het horen van mijn naam. Nu zeg ik: ‘Hoezo? Klopt het niet? Wat had je dan wel verwacht? Dan staan ze ineens met hun met mond vol tanden. Vroeger vond ik die naam daarom ook niet echt bij me passen. Ik vond het een witte naam en wilde eigenlijk een Surinaamse naam. Maar goed, wat is dat, een Surinaamse naam? Mijn vader zei altijd: ‘Het is helemaal niet wit! Het komt uit Egypte’. Die rijke cultuur en geschiedenis wilde hij aan mij meegeven. Hier in Nederland hebben we die associatie er niet bij.

En dus noemde ik mezelf lange tijd Jade, dat vond ik beter staan. Of Iris, op zijn Engels. Mijn moeder ging daar, heel lief, in mee. Ook Naomi vond ik meer stroken met mijn kleur.

Ik herinner me ook een moment toen ik een jaar of zeventien was. Ik zocht een stageplek en was bang dat ik niet zou worden uitgenodigd vanwege mijn kleur. Ik dacht dat ze me wél zouden uitnodigen op basis van mijn naam. Mijn charme zou dan de rest doen. Achteraf gezien was dat alleen maar ongemakkelijk. Daarom staat mijn foto nu wel op mijn CV.

Toen ik op mijn 22^e bewuster werd van maatschappelijke issues, heb ik mijn naam omarmd. Ik heet gewoon Iris, klaar. Dat moeten mensen maar accepteren en ik hoef me niet aan te passen omdat een ander het dan prettiger vindt of dat zij het niet kunnen plaatsen. Want Iris is zeker ook een naam voor mensen van kleur.