De J van Jordi

"Omdat ik van binnen meer rust heb gevonden, ben ik ook mijn naam leuker gaan vinden. Nu gebruik ik mijn volledige naam als een kracht. Als ik nu ergens theatraal binnenkom, zeg ik: ‘hier is Jordi Ariza Gallego!’"

Mijn vader is een Spaanse man die opgroeide in de buurt van Barcelona. San Jordi is de beschermheilige van die stad. Hij en mijn Nederlandse moeder zijn een uit de hand gelopen vakantieliefde. Na die eerste week dachten ze dat het nooit echt iets zou worden. Inmiddels hebben ze al 38 jaar een woeste verkering.


Ik voel me verder niet specifiek Spaans of Nederlands, wel Europeaans. Als een vis in het water ben ik zo op meerdere plekken thuis. Wel heb ik altijd in Nederland gewoond. Ik ben geboren in Terheijden, een klein dorpje dichtbij Breda. Daar voelde ik me heel anders dan de rest. Ik was niet zo Brabants gezellig, eerder oncomfortabel en een beetje sukkelig. De meisjes hadden weinig oog voor mij. Toen ik mijn kans schoon zag om weg te gaan voor een studie game design en later art & design, ging er een wereld voor me open.


Op die manier kwam ik kleurrijke, bijzondere mensen tegen die het deurtje in mijn hoofd langzaam op een kiertje zetten. Ze leerden me dat mijn anders zijn ook in mijn voordeel kon werken. Dat deurtje ging wagenwijd open toen ik voor het eerst uitging in Amsterdam. Ik dacht: ‘Wow wat gebeurt hier!’ Er waren jongens, meisjes, alles ertussenin. Theatraal en flamboyant gekleed. Aardig, gek, bijzonder. Dansend op de vulkaan vierden ze het leven, allemaal door elkaar. Ik werd daardoor geraakt en iets in mij ontvlamde. Daardoor ben ik in één klap van 0 naar 100 gegaan betreft uitgaan.


Ik ging de hele wereld af om modeshows te zien, kunst te kijken en feesten te bezoeken. Alsof ik ineens onderdeel was van een geheim netwerk van creatieven en alternatieven. Pas toen besefte ik: dit is mijn wereld. Zo veranderde ik van een enigszins angstig wezen naar een comfortabele levensgenieter. Het nachtleven was in die zin mijn sleutel tot zelfontplooiing.


Hierdoor ben ik veel creatiever en liefdevoller geworden. Mijn missie is om anderen datzelfde plezier te gunnen. Dat doe ik onder andere met F*cking Pop Queers: een feest dat ik organiseer waarbij er enkel popmuziek wordt gedraaid als een soort homo-eclectische tijdreis. Zo laten we tegengeluid horen aan het reguliere clubgeweld. Ook in mijn werk als curator bij Sexyland – een vuig, Amsterdams cultuurclubhuis – ga ik tegen de stroom in. Van die standaard technofeesten komen doorgaans niet door mijn selectie. Een blokfluitparty voor aliens wel.


Ik wil spelen en omringd worden met mensen die dat ook doen. Dat doe ik ook met mijn genderidentiteit – wat geen vast gegeven is. Ik voel me bijvoorbeeld niet mannelijk of vrouwelijk. Mijn persoonlijkheid is zó veelzijdig dat er alles kan gebeuren. Ik wil vrij zijn van spelregels. Zo val ik voornamelijk op mannen, maar als de liefde van mijn leven voor mijn neus staat en dat een vrouw is, dan moet ik daar toch mee dealen.


Omdat ik van binnen meer rust heb gevonden, ben ik ook mijn naam leuker gaan vinden. Toen ik net in de Amsterdamse nacht kwam, was Jackie mijn alter ego. Ik vond de klanken van Jordi destijds niet stoer genoeg. Ik wilde wat obscuurders, iets mysterieuzer.


Nu gebruik ik mijn volledige naam als een kracht. Als ik nu ergens theatraal binnenkom, zeg ik: ‘hier is Jordi Ariza Gallego!’. Mensen vinden dat mooi en vragen vaak hoe ik aan die naam kom. Dan kom ik al snel bij het verhaal van mijn vader. Want de betekenis van mijn naam – bewerker van het land – past allesbehalve bij mij.


De J van Jordi

Leer de nieuwe namen kennen

Naar overzicht