Een paar weken voordat mijn moeder was uitgerekend, kwam ze erachter dat er nog een kind in haar buik zat. Voor het meisje hadden ze al een naam – dat werd Laura. Die naam allitereerde lekker met de achternaam, Ledel. Mijn ouders waren voor mij op zoek naar iets soortgelijks. Door werk van Shakespeare door te spitten kwamen ze uit bij Lorenzo. We hadden dus allebei dezelfde initialen.

Toen ik wat ouder werd, kreeg ik daar wel eens problemen mee. Dat komt vooral omdat we op dezelfde dag geboren zijn en bij een heleboel instellingen alleen een voorletter staat geregistreerd. Zo kwam het weleens voor dat de belastingdienst op mijn werkadres binnenviel. Ik zou een fraudeur zijn en daar begreep ik natuurlijk niets van. Want waarom zou ik een uitkering nemen als ik gewoon een baan had? Later bleek dat mijn zus een uitkering ontving en ze mij met haar hadden verward.

Ook in het ziekenhuis is het een keer bijna misgegaan. Ik werd geopereerd aan mijn arm en die artsen zaten aan mijn knie te wroeten. Ik voelde de bui al hangen, maar liet ze toch maar even hun gang gaan. Ze keken naar foto’s en begrepen er niets van. Toen moest ik ze wijzen op wat er bovenaan het dossier stond – Laura, en een ‘V’ van vrouw.

Naast onze initialen en geboortedatum, is ook de betekenis van onze namen hetzelfde: ‘de gelauwerde’. Die betekenis past goed bij het milieu waarin ik ben geboren en ook bij de liefde die ik als kind heb gekregen. Want hoewel mijn ouders op mijn zevende uit elkaar gingen omdat mijn vader toch geen hetero bleek te zijn, zag mijn vader de tijd met gezin als de gelukkigste periode van zijn leven. Ik weet dat ik uit liefde ben gemaakt en geboren, en dat de namen met diezelfde liefde zijn uitgezocht. Niemand heette in die tijd Lorenzo.

In die zin was Lorenzo net zo bijzonder als mijn omgeving. Ik ben op de Amsterdamse Keizersgracht geboren, als zoon van een classicus, cartoonist, reclametekenaar en een journalist. Mijn vader maakte bijvoorbeeld decors en kostuums voor grote shows voor Carré, mijn moeder schreef veel over theater. Zij kwam ook uit een vooraanstaand artistiek gezien. Fotograaf Paul Huf was de broer van mijn moeder, haar vader Paul Huf de acteur. De linkse elite en later ook de rechtse elite kwamen bij ons thuis over de vloer. Ik zat door die achtergrond op school met kinderen van directeuren, artsen en artiesten. Het was haast vanzelfsprekend dat ik naar het Barlaeus Gymnasium ging, maar dat ging door een mislukte CITO-toets niet door.

Ik bleek ook niet de ideale leerling: ik werd een school drop out. Gelukkig ben ik – mede dankzij mijn achtergrond – toch succesvol geworden. Dat komt omdat een vriendin van mijn moeder van een baantje bij de Volkskrant wist wat me van de straat kon houden. Ik zag dat wel zitten, want ik wilde vanaf mijn twaalfde al journalist worden. Ik herinner me nog goed dat ik druipend van de regen in de kamer van de adjunct-hoofdredacteur stond om mijn verhaal te doen. Hij zei: ‘Prima jongen, je kan maandag beginnen. Haal het alleen niet in je hoofd dat je hier journalist wordt. Wij zijn natuurlijk wel de Volkskrant en onze journalisten hebben een opleiding.’ Ik zei dat ik dat begreep, maar van binnen dacht ik: ‘Lul maar raak. Wie het dichtst bij het vuur zit warmt zich het best.’ Na een jaar gewerkt te hebben als redactie-assistent, was ik toch welkom als leerling-journalist. Het moment dat ik mijn naam voor het eerst in de krant zag staan, dat vergeet ik nooit. Ik was zo trots! Later bleek dat mijn naam gemakkelijk bleef hangen: er is maar één Lorenzo Ledel.

Mijn achternaam spreek je trouwens op z’n Frans uit. De moeder van mijn vader was een echte Parijse bohemienne. De vader van mijn vader was een one night stand. Daardoor heeft mijn vader zijn vader nooit gekend. Ik draag dus de achternaam van mijn grootmoeder. Ik heb haar nooit gekend en mijn vader had ook geen goede relatie met haar. Zij had mijn vader op jonge leeftijd in een jongenshuis geplaatst en dat was vreselijk. Na mijn vaders dood kwam ik een doos met brieven tegen. Hierin vond ik briefjes die hij aan zijn moeder schreef, met teksten als: ‘Ik verheug me zo op uw komst met Sinterklaas, ik ben iets moois voor u aan het maken.’ Het hartverscheurende was, dat ze nooit langskwam.

Zelf zeg ik altijd dat ik twee liefdesbaby’s heb: een prachtige dochter en een culinair tijdschrift. Dat laatste maak ik al elf jaar een mooi gastronomisch magazine en dat is echt een dingetje in het culinaire landschap geworden. Het heeft een brutale, politiek incorrecte tone of voice - ik schop graag tegen van alles aan wat me niet bevalt. Zo stoor ik me mateloos aan het feit dat er soms net wordt gedaan of heel Nederland veganistisch is. Ik scheld dan ook graag op van die veganistische actievoerders. Albert Heijn is ook regelmatig het doelwit omdat ik hun hypocrisie niet trek. Hou toch op met ‘Wij kennen de boeren achter het product.’ Het interesseert ze geen ene reet, met die goedkope vleesprijzen! Ze willen alleen maar geld verdienen. Ja, ik wind me over veel op en daarom maak ik ook nauwelijks gebruik van social media. Dan zou ik zo’n zure oude man worden en dat wil ik niet, haha.