Mijn moeder was heel jong en ook ongehuwd toen ze mij kreeg. Ze had niet echt een vangnet om haar heen, maar de persoon waarmee ze in die tijd een fijne en warme band opbouwde, werd een goede vriendin. Haar naam was Naomi, een hele lieve Molukse vrouw. Mijn moeder heeft mij vernoemd naar haar. Ik heb haar nooit ontmoet, maar wel foto’s van haar gezien. Ze was heel mooi.

Mensen denken altijd aan Naomi Campbell als ik mijn naam noem. Maar ik was eerder! Dat vind ik wel een leuk feitje. In de Molukse gemeenschap kwam die naam al wel veel voor, in die zin was het destijds een ‘exotische’ naam. Dat vond ik niet leuk toen ik jong was. Mensen onthielden mijn naam niet en ik wilde daardoor liever gewoon Monique, Angela of Anita heten. Nu kan me niet meer voorstellen dat ik dat ooit wilde, want in de loop der jaren ben ik me steeds meer Naomi gaan voelen. Die naam hoort nu echt bij mij, net als mijn gezicht. Beiden zijn ze rond qua letters en uitspraak.

Mijn achternaam is een Surinaamse achternaam die ik vanaf mijn zestiende draag maar vooralsnog niet voorkomt bij witte Nederlanders. Dat komt omdat deze naam hoort bij een slavenhuis, waarbij bijbehorende tot slaaf gemaakten werden vernoemd. Ik wil ‘m niet per se veranderen, deze naam hoort bij mij en ik ben er trots op. Want we zijn een grote familie die bestaat uit mensen die allemaal anders in het leven staan.