Omdat kinderen die geadopteerd worden uit China vooral meisjes zijn, hadden mijn ouders Patricia voor me bedacht. Pas twee weken voor de adoptie kregen ze te horen dat ze een jongetje kregen. Creatief als ze waren, kwamen ze uit bij Patrick. Mijn zusje die later werd geadopteerd, kreeg alsnog de naam Patricia. Dat vind ik komisch. Zeker omdat mijn moeder ook nog eens Petra heet. Toch had ik nooit anders willen heten, want mijn Nederlandse naam en achternaam leveren me privileges op in deze samenleving. Daar ben ik dankbaar voor. Als ik een Chinese naam had gehad, had ik die waarschijnlijk niet.

Ik vind het leuk om met mijn naam te spelen. Mensen verwachten vaak dat ik anders heet. Ze zijn bijvoorbeeld verbaast als ze me zien. Ook wordt er wel eens naar mijn ‘echte naam’ gevraagd. Dat vind ik interessant, niet per se problematisch. Want wanneer is een naam jouw naam? Mijn huidige naam is aan mij gegeven toen ik weer ouders had, daarvoor had ik die niet en was ik meer een nummer. Toch staan mijn Chinese namen nog steeds in mijn paspoort. Ze vertellen het verhaal waarom ik in dat weeshuis terecht ben gekomen. Dat is heel persoonlijk en daar heeft niemand iets mee te maken. Of ik zonder die namen kan? Ik denk het wel. Ze niet zijn gegeven door de mensen die mij hebben zien opgroeien. Daarom voel ik er minder bij.