Quinten betekent de vijfde. Niet dat ik het vijfde kind ben – mijn ouders vonden het gewoon een mooie naam. En ik eigenlijk ook wel, ondanks dat ik stiekem als mijn idolen had willen heten. Kurt Cobain vind ik bijvoorbeeld een super harde naam. Of Billy Corgan van The Smashing Pumpkins.

Door de meeste mensen om me heen wordt Quinten afgekort. Ze noemen we Q, Quinny of Quint. De enige die me wél altijd voluit Quinten noemt, is mijn pa. Die is ultratraditioneel. Als er vroeger iets goed mis was, zei hij ook, in opbouwend volume en irritatie, ‘Quinten, Quinten, Quinten’. Mijn zusjes pesten me daar soms nog een beetje mee.

Naast Quinten ben ik ook Gullie, een carnavalsartiest. Sommige vrienden noemen me altijd zo en dat vind ik helemaal prima. Ik ben trots op mijn alter ego.

De naam Gullie stamt uit de tijd dat ik in Den Bosch op straat skatete. Er zijn daar niet veel dudes met dreads. Mensen vonden dat kennelijk bijzonder en schreeuwden vaak ‘Heee, Ruud Gullit!’ of ‘Heee, Bob Marley!’. Ik blijf dat wel gek vinden, als onbekenden dat doen. Het komt vast met de beste bedoelingen, maar ik noem witte mensen met stijl haar toch ook niet allemaal Wim Kieft?