Mijn ouders hadden deze naam al eens voor me uitgekozen. Pas toen ik zes jaar geleden mijn transitie inging en op zoek was naar een nieuwe naam, kwam ik hierop terug. Ik zocht een naam die niet te oubollig was, maar ook niet te nieuw. Dat zou niet kloppen bij mijn leeftijd en wie ik ben. Ik houd niet zo van nieuwe namen, wel van korte Nederlandse namen die makkelijk zijn. Mijn kinderen heten bijvoorbeeld Ties en Tuur. Eigenlijk wilde ik ze genderneutrale namen geven, maar daar was hun moeder het op dat moment niet mee eens.

Ruben betekent iets als ‘zie hier, een zoon’. Dat vind ik bijzonder toepasselijk. Als kind gebruikte ik de naam wel eens in de speeltuin, om andere kinderen uit te dagen of zo. Achteraf gezien was het misschien makkelijker geweest als ik ‘m wat eerder had gehad. In het kleine Zeeuws dorpje waar ik ben opgegroeid, waren de genderrollen in mijn kindertijd niet heel bepalend. Kinderen in die kleine dorpjes mixen daarom beter. Als je bijvoorbeeld op scholen in grote steden komt, dan zie je jongens en meisjes meer gescheiden spelen. Ik denk dan ook dat mensen in kleine dorpjes elkaar gemakkelijker accepteren. Aan de andere kant heb je in steden wel veel meer diversiteit waardoor je veel minder opvalt als buitenbeentje. Op die manier vind je ook sneller gelijkgestemden. Voor mij duurde het dan ook even voordat ik erachter kwam dat ik niet helemaal in het hokje van ‘meisje’ paste. Ik was de enige in mijn dorp die dat had.

Ik woon inmiddels niet meer in een dorp maar hou nog steeds van het platteland. Het liefst zou ik teruggaan naar Zeeland of naar de Veluwe. Die rust bevalt me wel. Ook vind ik het traditionele fijn, maar dan wel op mijn manier. Zo was ik de luiers, dragen mijn kinderen barnsteen kettingen en kijken ze amper televisie. Ik hou gewoon van geitenwollensokken dingen. Ook geef ik leiding bij de scouting. Uiteraard wel bij een vereniging zonder aparte jongens- en meisjesafdeling. Bij ons zit alles door elkaar.

Mijn eigen kinderen voed ik gendercreatief op. Voor mij houdt dit in dat mijn kinderen zelf bepalen wat ze dragen en waarmee ze spelen. Als het aan mij had gelegen, werd die eerste aangesproken als die/hen totdat die zelf diens gender kon kiezen. Nu is die zo gewend aan hij en zij, dat die zichzelf voorstelt als ‘hij’. Ik vind het jammer dat kinderen daar op zo’n jonge leeftijd al mee bezig zijn.

Maar mochten mijn kinderen op latere leeftijd van genderidentiteit willen wisselen, dan kan dat natuurlijk. Bij het kiezen van hun namen heb ik daar ook rekening mee gehouden – ze hebben allemaal drie namen. Want het idee dat ouders hun kinderen namen geven vind ik nog steeds mooi, ik wil ze alleen behoeden voor eenzelfde naamprobleem als ik ooit had.