Samira betekent ‘iemand die anderen vermaakt met verhalen’. Daar herken ik mezelf wel in. Ik heb het idee dat mensen het leuk vinden als ik erbij ben en het interessant vinden om naar me te luisteren. Niet dat ik altijd een grote prater ben, maar als het klikt en ik me veilig voel, dan ga ik ervoor. Ik deel dan levenslessen, persoonlijke anekdotes en de kennis die ik heb over mezelf. Mensen uit mijn omgeving komen dan ook graag naar me toe als ze vastlopen in hun ontwikkeling of in relaties. Het mooie is dat mensen vaak ook doen wat ik ze adviseer.

Ook in mijn werk als advocaat hoor ik problemen aan van anderen en komen ze naar me toe voor raad en advies. In dat geval vertel ik juridische verhalen – vastomlijnd met regels. Dat vind ik prettig, omdat ik altijd kan teruggrijpen naar het feit dat ik alleen juridische hulp bied. Ik zou bijvoorbeeld nooit psycholoog kunnen zijn. Dat lijkt me emotioneel belastend omdat er minder kaders zijn. Ik zou me dat leed van anderen te veel aantrekken.

Hoewel ik er graag ben voor anderen, zoek ik in mijn gevoelsleven vooral naar de verbinding met mezelf. Het klinkt misschien egocentrisch, maar ik vind mezelf de belangrijkste persoon in mijn leven. Die relatie moet ik ook het best onderhouden. Ik verzorg mezelf heel goed, weet wat ik wel en niet wil en wat ik wel en niet aankan. Ook stap ik iedere dag heel even uit mijn lichaam om te reflecteren op wat ik doe en heb gedaan. Ik kijk naar mezelf alsof ik naar iemand anders kijk, met liefde en compassie. Met die zelfliefde begint alles. Pas als je dat op orde hebt, heb je je leven op orde. Ik vind het dan ook moeilijk om te zien dat die verbinding bij veel mensen in mijn omgeving zoek is.

Ik ben een open type, net als alle Samira’s die ik ken. In die zin lijken we dus allemaal wel op elkaar. Ergens denk ik ook dat je naam onbewust terugkomt in wie je bent. In de islam zei de profeet Mohammed bijvoorbeeld dat mensen namen met een mooie, fijne betekenis voor hun kinderen moeten uitkiezen. Ik ben ervan overtuigd dat het psychologisch uitmaakt hoe je wordt genoemd. Ik kende bijvoorbeeld een jongen die ‘Kale’ werd genoemd. Dat vond hij zelf niet erg. Sterker nog: op een gegeven moment stelde hij zichzelf ermee voor. Ik vind dat pijnlijk. Kanjer, bloem of zonnetje – dat zou ik wel een leuke bijnaam vinden! Ik denk dat een positieve naam de omgeving ook kan helpen die naam met iets fijns te associëren, waardoor het aannemelijker is dat je op een positievere manier benaderd wordt.

Gelukkig heb ik mijn eigen naam ook altijd heel mooi gevonden. Mijn vader heeft destijds de naam uitgekozen. Mijn ouders en vrienden noemen me Samira, Sam of Sammie als ze in het Nederlands praten en ‘Sèmira’ als ze Arabisch praten. Die naam beweegt dus mee met de taal, dat vind ik leuk. Toch is mijn voor- en achternaam voor sommige mensen moeilijk uitspreekbaar – of ze zijn onzeker over hun uitspraak. Als ik de rechtbank inloop, dan vragen de rechters vaak of ze mijn naam goed uitspreken. Dat vind ik goed, maar ik denk niet dat we het voor alle namen moeten normaliseren. Als je Henk Jansen dezelfde vraag stelt, vind ik dat wat betuttelend overkomen. Het grenst tegen het belachelijke en ik denk dat de psychologie erachter alleen werkt als de vraag oprecht is.

Mijn man en ik hebben samen voor de namen van de kinderen gekozen. Ik heb het daarin wel slim aangepakt, want ik heb hem een lijstje gegeven waaruit hij kon kiezen. Die lijst bestond alleen uit namen die ik wilde. Welke naam hij ook zou kiezen, het zou mijn goedkeuring wegdragen. Onze kinderen hebben allemaal korte namen die je in het Nederlands net zo uitspreekt als in het Arabisch. Ik vind Mohammed bijvoorbeeld een hele mooie naam, maar alleen op z’n Arabisch. Ik kan niet van alle Nederlanders vragen of ze Mohammed op de Arabische wijze willen uitspreken. Ik heb voor mijn kinderen daarom bewust gekozen voor namen die je zowel in het Arabisch als in het Nederlands op dezelfde manier uitspreekt.

Mijn hoofd maakt overuren wat taal betreft. Ik wil me bewust zijn van welke woorden en energie ik de wereld in stuur. Zo stoor ik me mateloos aan dingen als ‘je kut voelen’ als je je niet lekker voelt. Waarom wordt ons geslachtsdeel gekoppeld aan iets wat slecht of negatief is?

Die fascinatie voor taal is er altijd geweest, simpelweg omdat ik in elk land wil begrijpen waar het over gaat. Ik ben iemand die de touwtjes graag in handen heeft en leer culturen graag kennen. Dat is me met de paplepel ingegoten, want thuis spraken we Frans, Nederlands en Berbers. Inmiddels vind ik Arabisch de mooiste taal die er bestaat, simpelweg omdat het zo rijk is. Daarom kan ik ook zo genieten van klassieke Arabische teksten.