Ik vind Tamara heel krachtig klinken en ben er trots op dat mijn ouders me zo hebben genoemd. Vroeger was Tamara niet zo’n bekende naam, nu wel. Tamara betekent ‘morgen’ in het Surinaams en palmboom in het Hebreeuws. Een palmboom is heel sterk, het doorstaat alle seizoenen. Daarin herken ik mezelf wel. Op dit moment zit ik een beetje in de winter van mijn leven. Ik heb onlangs te horen gekregen dat ik MS heb.

Dat viel nogal rauw op mijn dak. Jarenlang werd er gedacht dat ik een burn-out had, al wist ik altijd dat het niet zo was. Ik hield zielsveel van mijn werk in de palliatieve zorg en was trots op wat ik deed. Om daar te komen, heb ik heel hard gestreden. Zo ben ik, tegen het negatieve advies van mijn toenmalige werkgever in, op eigen houtje de opleiding Verzorgende IG (Individuele Gezondheidszorg) gaan doen. Uiteindelijk studeerde ik als eerste van de klas af.

Daarna ben ik de wijkverpleging ingegaan. Omdat ik me altijd hard maakte voor de mensen die ik hielp, gaf mijn oude teamleider me op voor de ambassadeurscursus. Als ambassadeur maak je andere mensen warm om in de zorg te werken en zet je de zorg op de kaart. Ondanks dat veel mensen niet echt in me geloofden, ben ik altijd overal voor blijven gaan. Door die mentaliteit werd ik ook onafhankelijker. Ik heb mijn eigen huis, mijn eigen auto en tot voor kort een eigen baan. Ik laat me niks wijsmaken.

Omdat ik me de laatste jaren juist zo krachtig voelde, komt de diagnose MS extra hard aan. Ik kan me nu minder goed uitdrukken en daardoor voel ik me minder sterk. Alsof mijn kracht weg is. Ik kan dat moeilijk accepteren. Gelukkig krijg ik wel begeleiding in dat proces. Wat me op de been houdt, is dat ik weet dat er verbetering gaat komen. De mensen om me heen voelen dat ook. Zij denken dat er iets nieuws op mijn pad komt waar ik me honderd procent voor in kan zetten. Ik wil nog steeds graag de zorg vertegenwoordigen. Ook lijkt het me wel wat om ambassadeur van de MS-stichting te zijn.

Om af en toe even te vergeten wat er aan de hand is, ga ik naar hardstyle feestjes en festivals. Ik vind Pussylounge in Rotterdam een heel leuk feest. Het is niet dat ik dan helemaal losga, maar ik vind het gewoon lekkere muziek en ontmoet graag nieuwe mensen.

Ik moet wel zeggen dat uitgaan een stuk minder onbezorgd is sinds mijn MS. Je bent sneller moe, je bent vatbaarder omdat je immuunsysteem laag is en ik ben bang voor corona. Ondanks dat, denk ik altijd: ‘Ik moet nu gaan, want misschien kan ik het volgend jaar niet meer.’ Wat de toekomst brengt weet ik niet, maar wat ik hoop is dat ik weer menswaardig in het leven kan staan. Vanuit daar wil ik mijn dromen opnieuw invullen, want ik ben nog lang niet klaar.