In onze familie hebben we heel veel Wilhelmina’s. Mijn ouders waren vrijgevochten types en wilden de traditie van Wilma, Helmi en Helma breken. Ursula vonden ze een mooie naam. Ik denk dat ze geïnspireerd waren door het klooster en de school van de zusters Ursulinen. Deze stonden in onze woonplaats Kerkrade.

Ook vertelden mijn ouders me wel eens over de heilige Ursula. Dat was een Scandinavische prinses die door haar vader gedwongen werd te trouwen. Omdat ze niet wilde trouwen, vluchtte ze met honderdduizend maagden per boot naar Rome. Daar aangekomen stond ze weer oog in oog met haar vader. Hierop vluchtte ze naar Keulen. Vandaag de dag is zij nog steeds de patroonheilige van de stad.

Dat rebelse van die Ursula past bij mijn ouders. Hoewel ze geloofden, waren ze lang niet zo streng als de meesten in Zuid-Limburg. Ik moest bijvoorbeeld elke dag naar de kerk en ook het kerkbezoek kwam in mijn rapport. Mijn ouders zeiden dan vaak tegen de pastoor het is mooi weer, we gaan wandelen, bidden kan ook in gods vrije natuur.’ Ook kwam de pastoor eens verhaal halen waarom mijn ouders maar één kind hadden. Mijn vader zei dan vol trots: ‘Wie moet dat kind opvoeden pastoor, u of ik?’ Mijn vader had helemaal geen tijd voor nog een kind, die werkte elke dag van ’s morgens acht tot middernacht – behalve op zondag.

Net als mijn ouders heb ik me ook altijd anders gevoeld. Zo heb ik altijd gestreden tegen het idee dat vrouwen die niets deden buitenshuis, niet werkten. Dat was altijd mijn stokpaardje. Alsof kinderen opvoeden, verplegen, wassen, strijken, koken geen werk is! Ik vind het vreselijk dat we daar nu nog steeds voor op de barricade staan. Ook heb ik altijd gevonden dat vrouwen gewoon een basisinkomen moeten hebben, ook als ze enkel thuis werken. Toen ik ging scheiden, zat ik in de bijstand terwijl ik gewoon wilde werken. Omdat ik in het onderwijs zat, en dus in overheidsdienst was, was ik verplicht te stoppen met werken toen ik kinderen kreeg. Later heb ik een parttime baantje gehad, maar daardoor hield ik uiteindelijk nog minder geld over. Daarom vind ik dit spelalfabet een goede stap om vrouwen ook meer op de voorgrond te zetten. Ook vind ik het mooi dat er ook internationale namen inkomen, want onze maatschappij bestaat niet meer alleen uit mensen met Nederlandse namen.