Ik ben vernoemd naar de Spaanse voetballer Xavi Hernández. Dat ook ik op hoog niveau voetbal, vind ik wel grappig. Mensen spreken mijn naam bijna altijd verkeerd uit, maar als ik ze corrigeer, gaat het daarna vaak beter. Toch merk ik dat ik de laatste tijd geen zin meer heb om mensen te verbeteren. Ik denk dat het mensen vaak toch niet echt boeit en ze er daardoor geen aandacht aan willen besteden. Want wat maakt het uit als je een naam verkeerd uitspreekt en ik toch wel luister?

Ook raken mensen in de war van mijn achternaam omdat het een witte achternaam is. Ik weet nog dat ik de eerste dag op school kwam en ik opstond toen mijn naam werd genoemd. De docent vroeg toen ‘wie ben jij?’. Dat deed eerst wel pijn maar nu boeit het me niet meer.